Ситар — үнділік ішекті музыкалық аспап, көбінесе классикалық шығармаларды орындау үшін қолданылады.
Аударғанда атауы «жеті ішек» — «се» және «тар» дегенді білдіреді. Ситарды 18 ғасырда музыкант Амир Хусро жасаған. Оның алдыңғы нұсқасы хиндустандық аспап вина болып табылады, ол 16–18 ғасырларда Үндістанда кең таралған. Бұл аспап діни рәсімдерде пайдаланылған.

Қазіргі музыканттар бұл аспапты әртүрлі жанрларда пайдаланып, шығыс стиліндегі ерекше дыбыс жасауды көздейді.
Ситардың дыбысы ерекше, ол әуенді және шиқылдаған ішектердің үйлесіміне байланысты. Аспапта 7 негізгі ішек бар (5 — әуен үшін, 2 — сүйемелдеу үшін) және 9–13 қосымша резонансты ішектер (тараф — оркестр). Бұл ішектер терең үйлесім тудырады. Аспаптың мойын бөлігінде асқабақ тәрізді резонаторлар орналасқан.

Ойнау үшін мизраб деп аталатын медиатор қолданылады, ол сұқ саусаққа тағылып қойылады. Үнді аспабына деген қызығушылық Батыста Джордж Харрисон ситар дыбысынан шабыттанып, белгілі шебер Рави Шанкардан ойнауды үйренгеннен кейін пайда болды. Бұл аспаптың дыбысын Rubber Soul альбомындағы The Beatles тобының әнінен ести аламыз.